عطار نیشابوری در منطق الطیر:  تصحیح استاد شفیعی کدکنی، ص ۳۵۴

—————————————————————–

عطار نیشابوری در منطق الطیر:  تصحیح استاد شفیعی کدکنی، ص ۳۶۷

عابدی بوده ست در وقت کلیم                 در عبادت بود روز و شب مقیم

ذرّه ای ذوق و گشایش  می نیافت          ز آفتاب سینه تابش می نیافت

داشت ریشی بس نکو آن نیک مرد         گاه گاهی ریش خود را شانه کرد

مرد عابد دید موسی را ز دور                پیش او شد ک«ای سپهسالار طور !

از برای حق، که از حق کن سؤال          تا چرا نه ذوق دارم من، نه حال؟»

چون کلیم القصّه شد بر کوه طور            باز پرسید آن سخن، حق گفت «دور!

گو هر آنک از وصل ما درویش ماند        دائماً مشغول ریش خویش ماند.»

موسی آمد قصّه برگفتا که چیست             ریش خود می کند مرد و می گریست

جبرئیل آمد سوی موسی دوان                 گفت «هم مشغول ریش است این زمان

ریش اگر آراست، در تشویش بود            ور همی برکند، هم در ریش بود!»

————————————————————————–

عطار نیشابوری در منطق الطیر:  تصحیح استاد شفیعی کدکنی، ص ۳۱۸

در خصومت آمدند و در جفا                  دو مرقع پوش در دارالقضاء

قاضی ایشان را به کنجی برد باز          گفت «صوفی خوش نباشد جنگ ساز

جامه تسلیم در برکرده اید                    این خصومت از جه در سر کرده اید؟»

گر شما هستید اهل جنگ و کین          این لباس از سربراندازید هین!

ور شما این جامه را اهل آمدید          در خصومت از سر جهل آمدید

من که قاضی ام نه مرد معنوی         زین مرقع شرم می دارم قوی

هر دو را بر فرق مقنع داشتن          به بود زینسان مرقع داشتن

———————————————————–

ویرایش